Zjazd najpiękniejszych

Kiedy mnie długo nie ma, prawdopodobnie kręcę się w okolicach domu mojej babci, przebywam w towarzystwie grupy moich znajomych na weekendowym lub wakacyjnym wyjeździe, umawiam się na długie pogaduchy z przyjaciółką lub jadę do Warszawy. Za każdym razem, kiedy odwiedzam stolicę, obiecuję sobie wycieczkę turystyczną, obejrzenie zabytków i różnych „klimatycznych” miejsc, których Warszawa ma przecież tak wiele! Piękna starówka, plac Zamkowy, urokliwe podwórka i kamienice, wybrzeże Wisły, Praga… Mogłabym wymieniać bez końca i jestem pewna, że pewnego dnia wszystkie będzie mi dane poznać. Na razie jednak za każdym razem, kiedy tu przyjeżdżam, z atrakcjami turystycznymi wygrywają inne, równie ciekawe, bo jak tu nie spotkać się z przyjaciółką poznaną dawno temu przez Internet, z którą kilka razy w tygodniu wiszę po kilkadziesiąt minut na telefonie?
Przyjeżdżam do Warszawy, rozpakowuję swoje rzeczy w hotelu i dzwonię:

– Cześć, już jestem! Właściwie to fajnie byłoby się spotkać. Mam co prawda parę ważnych rzeczy do zrobienia przed jutrzejszą konferencją, ale powinnam wyrobić się w 1,5 godziny.

– Cześć! W takim razie za 1,5 godziny w Arkadii, lecę się szykować, w końcu to będzie zjazd najpiękniejszych! – słyszę dźwięczny głos w słuchawce i Olga, śmiejąc się, kończy rozmowę.

W galerii widzimy się z daleka i biegniemy sobie na powitanie. Zamawiamy sałatki i makarony we włoskiej knajpce, a Olga wręcza mi przygotowany własnoręcznie, organiczny ocet śliwkowy. Będę miała spory zapas, chociaż zastanawiam się czy przetrwa powrotną podróż samolotem do Wrocławia.

Od godziny 14:00 naszym rozmowom nie ma końca. Mąż Olgi i dziecko przechadzają się po okolicznych sklepach i placu zabaw, a my ciągle mamy mnóstwo spraw do omówienia, chociaż przecież 2 dni wcześniej prowadziłyśmy żywą dyskusję przez telefon.

Zobacz też

Ciasto z borówką amerykańską

Nagle okazuje się, że na zewnątrz robi się ciemno. Wybija godzina 21:00. Przegadałyśmy 7 godzin, to nasz nowy rekord :). Teraz czas udać się na dobrego drinka. Ostatecznie do hotelu trafiam o 23:00.

Czy macie takich przyjaciół, których poznaliście zupełnie przez przypadek i od razu nawiązała się między Wami nić porozumienia? Takie bratnie dusze, o podobnym spojrzeniu na świat, poczuciu humoru, pełne optymizmu, którym zarażą Was za każdym razem, kiedy coś nie układa się tak, jak byście sobie tego życzyli?